aceleci şiir

Şiire gönül vermiş olanlar iyi bilirler. Kimi “başlangıç imgeleri” yada “başlangıç dizeleri” öyle güçlüdür ki, sanki dinlenmeye, beklemeye vakitleri yoktur. Hemen mayalanmak, kadehlere dökülüp içilmek isterler. Onlar şairin de başını döndürür, elini ayağını dolaştırır ve şiirleşinceye kadar şaire rahat vermezler. Tabi aslında bu bir şair “kuruntusu”ndan başka bir şey değildir!

Bugün bu tür “aceleci şiirler”in tehlikeli yanına değinmek istiyorum… Şair, sonbaharda düşen yaprağın iniltisini, yükselen dolunayın senfonisini duyan, bir ananın akmayan gözyaşını gören, sevdasını, kavgasını yüreğinde hapseden insanın azabını hisseden, haksızlığa, zulme başkaldıran kişidir elbet… Ancak şair duygularına aklın penceresinden bakmayı bilmeli, özellikle güncelin politik, toplumsal sorunların yakııcı ateşiyle kaynamış, “aceleci şiir”e “DUR ve BEKLE” diyebilmelidir… Çünkü bu tür şiirlerin zamana dayanma şansı azdır. Daha da kötüsü, genellikle şairlerin sonradan; “Keşke yayınlamsaydım!” dedikleri şiirler de bu tür şiirlerdir. Hepinize şiir ola! 🙂